Tof nummer om ietwat schreeuwerig mee te zingen als je ’s morgens wat bang bent om de dag te beginnen

Als ultieme song die me overal door helpt, kies ik ‘NIghtcall’ van Kavinsky.  (De cover van London Grammar is minstens even goed, maar mist de diep bass.)Ik kan de tekst van liedjes (in general) nooit correct meezingen omdat de melodie en de beat mijn gevoel meesleuren.  (Eerlijk, dat fonetisch meebrullen vanuit gevoel heeft me al in mega genante situaties gebracht).  Dit nummer kan zowel mijn diepste verdriet triggeren als oprecht en intens geluk.  Er komt een kracht uit die me doet voelen dat ik het kan, hoe hoog de berg of hoe diep het dal ook die voor me ligt.  Een keerpunt om van zak in as of in dromerige euforie te komen tot een aanpak en alles binnen mijn mogelijkheden aan te grijpen om de volgende stap te zetten die nodig is…  And I did it, many times 😉

Doet je nadenken over hoe nog maar kort geleden een uiting gevaarlijk was

In een open vlakte zitten, niet nadenken met deze muziek op de achtergrond.

Dit is van de openingsdans van mijn huwelijk en lig ik zeker één keer per week op.

Was voordien totaal geen Arnofan, tot ik hem vanop de eerste rij zag op Cactusfestival (2008), met dit nr. Het heeft me zo erg gepakt; ‘k stond daar helemaal alleen te huilen, verhuld in het schemerdonker, in de massa. Met z’n rauwe stem wist hij ‘”in the face” m’n duidelijk onverwerkt verdriet plots op te rakelen. 

Na een lastige dag of een moeilijk moment luister ik ernaar en het pept me op. Het ritme geeft me energie om verder te doen. Ik leerde het kennen tijdens een reis in Cuba met mijn zus. We wisselden elkaars muziek uit en zo maakte ik kennis met de groep Bonobo. Het doet me dus ook verbonden voelen met mijn familie. Mijn eeuwige steunpilaar.